Εγώ και ο Άλλος

            Είναι, αλήθεια, δυνατόν να είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι; Ακόμα και οι δίδυμοι που φαινομενικά είναι πανομοιότυποι επί της ουσίας μπορούν να είναι διαμετρικά αντίθετοι. Υπάρχει περίπτωση μια κοινωνία να έχει εξέλιξη, όταν τα μέλη της είναι ομοιογενή; Η απόλυτη ομοιογένεια σημαίνει στασιμότητα. Πώς μπορεί μια τέτοια κοινωνία να εξελιχθεί, όταν τα μέλη της έχουν τις ίδιες δυνατότητες και ικανότητες; Ίδιες όχι μόνο σε ποσότητα ή ποιότητα αλλά κυρίως σε περιεχόμενο. Όταν όλοι προσφέρουν ακριβώς το ίδιο και τίποτα διαφορετικό, η εξέλιξη δεν μπορεί να συνεχιστεί. Κάπου σταματά. Εδώ, όμως, ο άνθρωπος έχει αποδείξει το αντίθετο. Κατάφερε όλα όσα έχει κατακτήσει λόγω της διαφορετικότητας του καθένα ξεχωριστά. Η διαφορετικότητα είναι η κανονικότητα. Και ο Άλλος είναι διαφορετικός. Μέσα από τον Άλλο μαθαίνω το Εγώ. Μέσα από την ετερογνωσία φτάνω στην αυτογνωσία. Άρα, τον χρειάζομαι τον Άλλο, για να είμαι Εγώ.
              Μέσα από τον Άλλο και τη διαφορετικότητά του επέρχεται η ισορροπία και η αρμονία. Και αυτό ισχύει σε όλες τις κοινωνίες, όλες τις εποχές, σε όλα τα περιβάλλοντα. Βεβαίως, ισχύει πρωταρχικά στο σχολικό περιβάλλον. Το κάθε παιδί είναι διαφορετικό από το άλλο. Έχει άλλες ικανότητες, ταλέντα, ιδιαιτερότητες. Το κάθε παιδί αποτελεί κομμάτι του ίδιου παζλ. Χρειάζονται όλα τα κομμάτια, για να είναι ολοκληρωμένο. Όλα τα παιδιά πρέπει να βρίσκονται σε ένα σχολείο, ένα σχολείο για όλους. Και μπορούν όλα τα παιδιά να μάθουν. Το καθένα με τον τρόπο του. Αυτόν τον τρόπο καλούμαστε να εντοπίσουμε ως εκπαιδευτικοί και να τον διδάξουμε στους μαθητές και τις μαθήτριές μας. Σε ένα κλίμα συνεργασίας και όχι απλά σεβασμού αλλά και εκτίμησης του διαφορετικού. Οφείλουμε, λοιπόν, να διδάξουμε στα παιδιά μας πώς να αξιοποιούν προς όφελός τους τη γνώση που μπορούν να αποκομίσουν από τον Άλλο.